Jako że ostatnimi czasy przesiaduję w postapokaliptyczym Bostonie - Steam mówi, że spędziłam w nim już 55 godzin, z czego, przyznaję się, większość polegała na bieganiu po mapie w żałosnej próbie unikania walki i słuchaniu radia. Ale to nie Fallout 4 o którym mowa będzie przedmiotem tego posta. Będzie nim gra, która w porównaniu z kolosem Bethesdy jest jak pchła przy słoniu- malutkie, króciutkie dziełko które zostało po raz pierwszy zaprezentowane na GlobalGameJam 2015 i jest- jak zapewniają twórcy- cały czas w budowie. Chciałabym powiedzieć że śledzę GGJ i to właśnie tak dowiedziałam się o The long way, ale wcale tak nie było- przyjaciółka wysłała mi wczoraj w nocy link do gry z kilkunastoma głośnymi wykrzyknikami, a ja byłam tworem tak bardzo zafascynowana że ledwo wysiedziałam w szkole czekając aż będę mogła go ściągnąć. Ściągnęłam (jest darmowy), przeszłam- i tak naprawdę to chciałabym wiecej.

The long way- a hitch in the plan, gra wyprodukowana przez Blunt Instrument Studio polega wyłącznie na tym, żeby dotrzeć do miasta autostopem. oczywiście można również chodzić, bo auta nie zawsze się zatrzymują. A i żeby nie zostać wyrzuconym z samochodu lub, w najgorszym wypadku, zamordowanym, trzeba wybierać odpowiednie linijki dialogowe. Wszystko utrzymane w tajemnichym klimacie, przywodzącym na myśl chociażby Twin Peaks czy podcast Welcome to Night Vale- fabułę, bardzo tajemniczą- tworzą notatki które leżą co jakiś czas przy drodze, czasami też, jeśli dobrze poprowadzić rozmowę kierowcy mogą nam coś powiedzieć, nic jednak nie jest podane na tacy co tworzy w sumie przyjemną aurę niepewności.

Całą grę przeszłam w maksymalnie piętnaście minut- i warto poświęcić jej ten czas, bo jest intrygująca. Mam jednak wrażenie że jest zbyt krótka; ostatecznie chciałabym wiedzieć, o co chodzi, no i kim tak naprawdę jest i protagonista i kierowcy (jest trzech którzy się powtarzają; to kolejna wada, ale jednocześnie po kilku próbach ma się pewność jakiej odpowiedzi udzielić żeby zajechać jak najdalej). No cóż. Podobało mi się. Ale było mało.

Pobrać można tutaj. 

Wyobraźcie sobie; Wersal, rok 1789. Rewolucja jeszcze się nie zaczęła. Pominę fakt wydania balu na cześć dziewuchy z jednej z wielu szlacheckich rodzin mieszkającej w tym mieście w pałacu  królewskim; ok, główna protagonistka, takie nagięcie historii zniosę. KIECKI NIE ZNIESĘ.

Ta fantastyczna mieszanka księżniczki disneya i gotki która stylizowała swoją suknię na lata 40 XIX wieku jest nie do przyjęcia.

Bardzo lubię Elise. Jej strój polowy jest nawet dobrze zrobiony. Jej suknia którą miała na sobie w sekwencji w której była przedstawiona jako dziecko też dawała radę, mimo że przypominała trochę trój karnawałowy z lat 80 XIX wieku stylizowany na XVIII. Ale to... to mnie przerosło. 

Aha, zapomniała wspomnieć że skoro to był bal w wersalu nie wystarczy zwykła suknia balowa; Elise powinna być ubrana w suknię dworską.

Mogę mieć przypuszczenia że projektanci wzorowali się- bardzo luźno-  na tej rycinie????

źródło

źródło

Anne Bonny ma to ułatwienie że jest piratką. Oddać trzeba jej to że ma a) Pończochy, b) historyczne buty i c) całkiem historyczne podwiązki.  Jedyne co mogę jej zarzucić to ten paso-underbusto-gorset i koszula, bardzo ni-wypiął nie przypiął. Ani to damskie ani męskie. Ale ok, ten projekt dostaje moje propsy.

W tym roku wychodzi Assassin's Creed Syndicate; dziejące się w Londynie, w roku 1869. Na razie wygląda dobrze, i mam nadzieję że już tak zostanie.

Jako przykład projektanta postaci który naprawdę wie, co robi mogę podać Claire Hummel, w internecie znaną jaką Shoomlah: tę ilustrację na pewno zna większość osób odwiedzających bloga, ajest to nic innego, tylko projekt postaci do gry Bioshock: Infinite, która mimo że mocno steampunkowa przedstawia alternatywną rzeczywistość w roku 1910.

źródło

Tym optymistycznym akcentem chciałam zakończyć posta przejściowego! Gratuluję wszystkim, którzy dobrnęli do końca <3

No i stało się. Po gorączkowych przygotowaniach do pikniku, no i po samym pikniku, oczywiście, trzeba wracać do rzeczywistości. Co wbrew pozorom wcale nie jest takie łatwe- ciągle bowiem przyłapuję się na tym, że myślę i wspominam, "jak to drzewiej w Pszczynie bywało"...

Pozwólmy osiemnastowiecznym realiom toczyć się gdzieś leniwie w równoległej rzeczywistości, wróćmy jednak do tego konkretnego dnia- dnia Pikniku przez duże P.

Zaczęło się, jak zwykle przed Krynolinowymi spotkaniami- ogromnym stresem. Zawsze, ZAWSZE boję się, że się wygłupię/ coś mi pęknie w kiecce/ et cetera; tym razem było jeszcze gorzej, bo babci podczas naprawiania spodni stryjka pękł pasek w jedynej maszynie do szycia- więc moje ambitne, buntownicze plany o męskim stroju szlag trafił na miejscu. Następnie pojawiło się postanowienie: "OKEJ,, W SUMIE TO MOGĘ JECHAĆ W IMPROWIZOWANYM STROJU JEŹDZIECKIM"- nie mogłam. Uszyty dwa/trzy lata temu przez babcię komplet, składający się z żakietu i spódnicy, okazał się... za krótki. Żakiet który jeszcze się sprawdza doskonale tym razem zawiódł, zestawiony z długą, męską kamizelką do kapitańskiego munduru RN, a spódnica... Moja piękna, aksamitna spódnica sięgała mi ledwo poniżej kolan, odsłaniając cudowne falbany mojej mdłej, różowej halki. Dosztukowywałam kupioną w pośpiechu taftę do trzeciej w nocy, i... NIGDY nie łączcie tafty z aksamitem. Po prostu nie róbcie tego.

Stanęło na tym że spakowałam do (również świeżo kupionego) pudła na tort/kapelusz/ser/ekskluzywną suknię- "starą", dobrą, militarną... którą w sumie doskonale widać w poprzednim poście. Tym razem jednak zdecydowałam się na Robe a l'Anglaise- nie podpięłam tyłu, i to była mądra decyzja, zważywszy że uprawiałyśmy masę sportu i nie miałabym nerwów żeby sprawdzać ciągle czy mój tył jest na właściwym miejscu.

Stawiłam się na Katowickim dworcu- o dziwo- punktualnie, i spotkałam się tam z Koafiurzystką, Justyną, Porcelaną i Maqdą. Wsiadłyśmy do pociągu i rozpoczynając już po drodze wesołe plotkowanie, wyjechałyśmy ku przygodzie.

Na miejscu odkryłyśmy że przy okazji w pszczyńskim parku odbywają się zawody konne- dzięki czemu znacznie później udało mi się dostać nowe ostrogi ze znaczną zniżką za strój. :,D

Spotkałyśmy się tam z Fobmróweczką, Ms.Nelly, jej siostrą i kuzynką, oraz Loaną z córeczkami.
Znalazłyśmy wspólnie małą wysepkę  na rzece- Za kwiecistymi krzakami, pod drzewem było idealne miejsce na piknik. Zabrałyśmy się do rozkładania kocy i przebierania się- doszłyśmy do wniosku że krzaki są dostateczną zasłoną przed ciekawskimi oczami gapiów.

- Ale byłoby śmiesznie, gdyby się okazało że cały tłum się na nas patrzy.- stwierdziła wesoło Edzia, wiążąc pierwszą halkę i patrząc z zachwytem na rzekę.
- To się odwróć.
-OESU!

Zaczęło się. Byli tam i byli wszędzie, od początku do końca, czając się z aparatami za krzakami jak Japończycy na safari. Ba- obserwowali nas nawet od zupełnie innej strony, płynąc sobie w łódce po rzeczce i wytrzeszczając oczy.

Cudowną fryzurę zrobiła mi kochana Koafiurzystka- i to w terenie, na wietrze, wśród traw i widowni!

Eleonora Amalia zjawiła się ostatnia- za to w przecudnej kreacji z pięknym kapieluszem. ;)

Dość już mojego ględzenia, teraz zdjęcia, które powiedzą znacznie więcej:

Szyta z zasłony, przez dłuuugi, dłuugi czas, bez sznurówki pod spodem prezentuje się- jak na spartańskie warunki jej szycia/ noszenia- zaskakująco dobrze. Przeżyła nawet nocny rajd poteatralny po niespodziewanie bardzo zabłoconym Krakowie.

Zdjęcia udało mi się zrobić dopiero niedawno, ale pozwólmy im przemówić: